Over spoken, demonen, draken, duivels en andere sprookjesfiguren....

Sprookjes, sagen, verhalen en mythen, daar kan ik me in verliezen. Heerlijk om meegenomen te worden in een fantasiewereld waar het goede tegen het kwade vecht. Het is natuurlijk helemaal fantastisch dat het goede altijd wint. Want ik ben een liefhebber van een happy end.

Vroeger hadden sprookjes, sagen, verhalen en mythen een functie. Zo legde de mens omstandigheden uit die ze niet konden verklaren. Men geloofde in magie, mystiek en heksen. Helaas hebben sommige mensen daar op een harde manier onder geleden. Maar het geloof in figuren zoals heksen, draken, duivels etc was zo sterk dat mensen bereid waren om anderen daarvoor op te offeren.

Inmiddels geloven we niet meer in sprookjes en weten we dat duivels, draken, demonen en spoken niet bestaan. Althans, dat geldt voor mij. Tenminste dat dacht ik.....

Ik was dan ook onthutst toen ik erachter kwam dat ik nog steeds in sprookjes geloof en ook naarstig op zoek ben naar happy endings. En....mijn demonen, spoken, draken en duivels zijn nog springlevend.

Zo is er de duivel die steeds op mijn schouder zit en roept....: "wie ben jij dat je zegt dat je dit kan!!!". Hij is heel gemeen en roept heel hard. Zo hard dat ik bijna de engel die op mijn andere schouder zit niet kan horen: "Je bent goed zoals je bent, je kan het!!!". Die vervelende duivel roept zo hard dat ik 'm haast ga geloven. Zijn betoog is zo overtuigend dat ik er niets tegenin kan brengen. Wat moet ik doen om dit verschijnsel uit te bannen. Exorcisme??

Zo is er ook een draak die af en toe eens uit zijn hol komt dat verstopt zit in een afgelegen berg. Hij spuwt vuur en zijn straal vuur is zo heet en alles verschroeiend dat ik moet bukken. Het is de draak die over al mijn bouwwerken vuur spuwt zodat ze verpulveren. Als ik er naar kijk, zie ik niets dan as en rook. Het is de draak die ervoor zorgt dat ik nooit tevreden ben over wat ik gedaan en gemaakt heb. De draak die met zijn oordelende vuurstraal mijn trots wegvaagt.

Niet te vergeten het spook. Het spook dat rondwaart in mijn dromen. Die me beelden laat zien uit mijn verleden, zodat ik ze niet kan vergeten. Die steeds weer laat zien wat me heeft gekwetst, wat me pijn heeft gedaan, waarom ik nu niet gelukkig ben. Het spook dat de energie uit me zuigt. Het spook dat tegen me zegt, dat als ik verder ga en loslaat, ik dan geen recht doe aan mijn verdriet. Dat ik geen recht doe aan wat mij is aangedaan.

Niet te praten over de demonen die bezit hebben genomen van mijn hart en hoofd. Die me af en toe veranderen in een jaloers monster en een boze vrouw. Die me vervullen met verbittering en daardoor mijn beeld op de wereld verdraaien. Die ervoor zorgen dat het glas half leeg is, in plaats van half vol. Die me vervullen met angst om niet gezien te worden en me laten hunkeren naar bevestiging en erkenning. Die ervoor zorgen dat ik afdwaal van mijn juiste pad.

Draken, demonen, duivels en spoken bestaan echt. Ze zijn levensecht en hebben een vorm. Ze boezemen angst in en beheersen m'n leven. Tenminste dat dacht ik.....

Totdat ik op reis ben gegaan. Ik ging op reis met een kaart op zak, op weg naar mijn eigen pad. Ik deed een ontdekking. Ik ontdekte magie. De magie van mijn eigen keuze, mijn eigen wil, passie en compassie. Het is een onuitputtelijke bron en volgens mijn kaart heb die bron bijna gevonden.

Op mijn reis heb ik ook andere figuren ontmoet, die me helpen de bron te vinden en de draken, demonen, spoken en duivels te verjagen.

Engelen in de vorm van mijn moeder en mijn kinderen die allemaal mijn grootste spiegel zijn. Mijn moeder die wijs van een afstand kijkt en me af en toe van repliek dient in een manier die ik niet meteen aankan, maar die na overdenking klopt en die ik me ter harte neem. Mijn kinderen die in hun onschuld mij laten zien hoe het kan zijn en wat nodig is. Die me laten zien wat nodig is om de draak te verslaan.

Wijzen in de vorm van collega's die me met hun wijsheden overladen, en me steeds terugtrekken naar mijn pad. Die laten zien hoe ze mij zien, zodat de duivel verdreven kan worden.

Goede feeën in de vorm van hele goede vriendinnen die er altijd zijn om me overeind te houden. Die me accepteren zoals ik ben, samen met de draken, demonen, spoken en duivels. Hun ondersteuning vervult me met postieve energie. Positieve energie is het gif tegen de demonen, demonen, spoken en duivels.

Dat is het mooie aan sprookjes, mythes en sages.... Het goede.... De les.... In mijn verhaal is het goede dat ik omringd ben met figuren die het beste met me voor hebben en me dat laten zien en mij daar kracht uit laten putten. In mijn verhaal speelt nog een figuur: De heldin. Gesterkt door het goede in dit verhaal en haar eigen ervaringen laat deze heldin zich niet kennen, zij neemt het heft in eigen handen en zij is niet bang. Zij gaat  met zachte hand in gevecht gaat met de draken, demonen, duivels en spoken om ze te overreden om samen te werken en geen energie te verspillen.

Die heldin in dit verhaal is geen apart personage. Die heldin zie ik in de spiegel en ik ben blij dat ze er is!

En zo...... is het verhaal nog lang niet uit...... maar stevent af op een happy ending.....

Four funerals and a wedding?

Dit jaar heb ik reeds van vier mensen afscheid genomen, een dorpsgenoot (39), een vriendin (37), de vader van mijn beste vriendin (66) en een collega (54). Allen veel te jong weggerukt uit hun leven, nog veel nabestaanden achterlatend.

Het leven is heerlijk, maar soms oh zo oneerlijk! Vier keer heb ik rouwdiensten meegemaakt in overvolle kerken en crematoria. De belangstelling was groot en mensen moesten staan tijdens de diensten.
Vier keer heb ik het verdriet gezien van partners, jonge kinderen en ouders die nog leefden.

Het is het leven, helaas is hier niets over of van te zeggen. Niemand kon hier iets aan doen, het lot bepaalde.

Ieder huisje heeft zijn kruisje, ieder leven kent zijn moeilijkheden en momenten, maar op dit moment ben ik blij dat ik leef en in gezondheid kan genieten van mijn kinderen, de mensen van wie ik hou en de wereld waarin ik leef. Ook al vind ik dat sommige dingen in de wereld echt anders kunnen.

Dat maken de afscheidsmomenten mij steeds weer duidelijk. We zijn hier voor een korte tijd. Iedereen heeft een keuze op onverschilligheid of verschil maken.

Vriendin Marieke heeft de keuze gemaakt haar verhaal te vertellen in het programma Over mijn lijk. Zij laat daar zien hoe ze heeft gestreden tegen de ziekte die haar fataal is geworden en neemt hierbij geen blad voor de mond. In haar blog kun je lezen wat haar is overkomen, wat haar instelling was en welke keuzes ze gemaakt heeft. Marieke koos voor het leven, maakte een bucketlist, trouwde, reisde naar Afrika en trachtte zoveel en vaak als haar lichaam het toeliet te werken. In een videoboodschap tijdens haar crematie gaf ze een ieder daar de boodschap om vooral te genieten en te leven.

Marieke, Jos, Chris en Hans, rust in vrede. Mijn hart en gedachten gaan uit naar jullie nabestaanden.

Het kan anders

Hoe we het nu doen klopt het niet! Iedereen ziet het, voelt het, weet het.... Maar niemand geeft het toe. Mensen denken: “ zal wel aan mij liggen....”.

Toch vraag ik me af...

Spiegel
Hoe kan het zijn dat een CEO van een groot bedrijf in fossiele energie naar huis gaat met enkele miljoenen salaris terwijl het bedrijf dat hij leidt mensen en natuur kapot maakt. Hoe kan het zijn dat deze persoon zichzelf in de spiegel kan aankijken? Of zou deze persoon het weten, maar niet weten hoe het om te keren? Of maakt het deze persoon niet uit, omdat zijn rekening gespekt wordt en ervoor zorgt dat het bedrijf miljarden winst maakt en dus zijn of haar taak goed heeft uitgevoerd. Ik ben geneigd het laatste te denken. Dat deze persoon voor eigen gewin gaat, in plaats van het groter geheel. In dat geval zou ik zonder compassie en vol oordelen kijken. Dat is iets wat ik, zoals ik in mijn vorig blog schreef, vind dat niet kan. Natuurlijk heeft deze persoon de verantwoordelijkheid voor de duizenden mensen die bij zijn bedrijf werken en die gezinnen moeten ook eten. Het zal ook wel niet zo simpel zijn.

Wateroorlog
Maar dan zie ik een documentaire Blue Gold over de "wereld oorlog om water". Water wordt geprivatiseerd en commerciële bedrijven doen er hun voordeel mee, lees: financieel gewin. Ondertussen wordt essentieel water uit gebieden getransporteerd en nooit meer terug gegeven aan die ecosystemen. Gevolg: verdroging en verzilting waardoor de grond waardeloos wordt. Mensen leven in die ecosystemen, halen daar hun voeding en water vandaan en dat kan dus niet meer. Dat kan niet meer omdat wij het nodig vinden om een liter water uit een fles te kopen (terwijl het water in NL soms beter is van kwaliteit dan water uit de fles). Weet je dat voor elke fles water, minstens twee liter water nodig is om te produceren?

De documentaire laat de kracht van een massa zien zoals in gebieden in Amerika en Venezuela waar inwoners in opstand zijn gekomen (soms met geweld, zoals in Venezuela) en met succes. De commerciële waterbedrijven zoals Nestlé en Perrier zijn weggestuurd. Dat zie ik als rechtvaardigheid en daar geniet ik van. Ik realiseer me terdege dat bij die bedrijven ook mensen werken die aan hun toekomst bouwen en hun gezin te eten moeten geven.
Toch vraag ik me af hoe de CEO's van die bedrijven in de spiegel kijken, wetende dat ze zoveel stuk maken en ecosystemen van anderen afpakken? Is dat omdat ze het niet terug kunnen draaien, of maakt het ze niet uit, omdat ze voor eigen gewin gaan? Ik ben geneigd het laatste te denken, maar als ik dat doe kijk ik zonder compassie en vol oordelen en dat is iets waarvan ik vind dat het niet kan.

Geld verdienen aan ellende?
Maar geld verdienen aan ellende kan volgens mij nooit de bedoeling zijn! Toch zijn er veel voorbeelden! Zoals managers die met bonussen naar huis gaan na een geslaagde reorganisatie waardoor 6000 man op straat staan. Toen ik bij de bank werkte moesten we reorganiseren omdat we een paar procenten minder MEER winst gemaakt hadden. Dat kon ik moeilijk begrijpen.
Door het internet en andere media wordt de wereld transparanter en kunnen we ons daarvan op de hoogte stellen. Maar het is zo groot, dat maakt me soms wel eens verdrietig. Ik kan stoppen met flessen water kopen, als mijn budget het toelaat een elektrische auto kopen, mijn huidige auto zoveel mogelijk laten staan en mijn geld op een verantwoorde bank storten. Dat is een druppeltje...

Van pizzakoerier naar miljardair
Het boek de erfenis van Fontanelli is een dikke pil met een verhaal over een eenvoudige pizzakoerier: John Fontanelli die een fortuin erft van een verre voorvader. Die voorvader had vijfhonderd jaar daarvoor een visioen gehad waarin hij voorzag dat hij een vermogen moest gaan opbouwen dat zijn erfgenaam op een bepaalde dag in een bepaald jaar zou erven. Met dat geld zal de John de mensheid haar verloren toekomst teruggeven. Met die voorspelling en een biljoen dollar gaat John naar huis, niet wetende hoe hij de profetie waar moet maken. Hij wordt recalcitrant, gaat zijn geld uitgeven en leven als een rijk man. Wat mij is bijgebleven is dat hij met zijn grote jacht voor de kust van een exotisch land ligt en knallen hoort. In zijn pas aangeschafte speedboot vaart hij naar het geluid en ziet daar vissers het koraal opblazen. Als hij deze mensen erop aanspreekt vertellen de arme vissers dat zij wel moeten omdat dat nog de enige manier is om aan vis te komen. Ze moeten vis hebben om geld te verdienen, hun gezin te eten te geven en hun lening met torenhoge rente af te lossen. Als Fontanelli met de visser naar de geldschieter gaat om verhaal te halen, vertelt hij hetzelfde verhaal. Ook hij heeft leningen met torenhoge rentes. Uiteindelijk komen ze bij de plaatselijke bank, die vertellen dat ook zij verplichtingen hebben. Het blijkt dat de bank verplichtingen heeft aan Fontanelli. Dan komt John erachter hoe zijn vermogen is gegroeid en hoe wijd vertakt het is.
Dat is volgens mij globalisering. Bedrijven die winst najagen, dat is in hun ogen het belangrijkste dat er is, die wereldwijd opereren en niet meer kijken naar mensen en omgeving en naar wat zij nodig hebben. We noemen dat ook wel Angelsaksisch georganiseerde bedrijven. Bedrijven die aandeelhouderswaarde als focus hebben.

Maar wanneer is het veranderd dat bedrijven bestaan voor aandeelhouders, in plaats van producten en diensten leveren, zorgen voor hun mensen en continuïteit als focus hebben?

Complex vs MKB
Het is complex en antwoorden heb ik (nog) niet. Maar volgens mij moet het anders en kan het anders!
Daarom werk ik graag met bedrijven in het MKB. Daar zie ik mooie voorbeelden van ondernemers die vanuit een idee of passie zijn begonnen. Ze geloven ergens in, ze hebben een  WHY. Ik ken een asbest saneerder, een gedreven ondernemer die overal kansen ziet die hij commercieel kan benutten. Maar zijn WHY is: "Die troep moet het land uit". Hij kent de gevaren en ergert zich aan de onverschilligheid van overheden en instellingen. Een andere ondernemer heeft een methode ontwikkeld waarmee bouwen transparant en overzichtelijk wordt. Zijn WHY is: "bouwen weer leuk maken". Hij ergert zich eraan dat er onvoldoende samengewerkt wordt waardoor de klant teveel betaalt aan marges en faalkosten.

Manager met het hart op de juiste plek
Gisteren nog sprak ik een manager van een MKB bedrijf met het hart op de juiste plek. Hij werkt in de waterzuivering en heeft het voor elkaar gekregen dat er nauwelijks meer storingen zijn en fouten gemaakt worden. Hij zag een van zijn werknemers uitblinken in kennis op een bepaald gebied en heeft hem gepromoveerd tot specialist. Hij lost alle vragen op. Op mijn opmerking: "het lijkt wel alsof jij jezelf overbodig maakt" was zijn antwoord: "Dat is mijn grootste doel". Als ik hier weg ben moet mijn functie zeker drie maanden vacant kunnen zijn zonder dat er wat mis gaat. Hij maakt gebruik van de kracht van mijn mensen, ziet het als zijn taak hen te laten excelleren door hen te faciliteren. Dat kan alleen als je aandacht hebt en kijkt, je mensen zien. Dat kan niet als je bang bent om je functie te verliezen, als je status ontleent aan jouw hiërarchische plek.

Anders denken, anders kijken, anders werken
Het is een andere manier van denken, van kijken, van werken. Maar volgens mij is dat de enige oplossing! Natuurlijk heb ik daar zelf ook nog veel in te leren. Wie ben ik om dit te verkondigen? Ik hoop alleen mijn steentje bij te dragen door mijn ervaringen te delen, mooie voorbeelden te delen en door zelf bewust te zijn met wat ik doe. Helaas is mijn cirkel van invloed beperkt, ik heb geen direct contact met belangrijke politici of beslissingnemers. Maar ik kan vertellen wat ik leer en zie en dat zelf zoveel mogelijk toepassen.

Stop met onverschillig zijn
Zodra we compassie hebben en stoppen met onverschillig zijn, maken we het verschil. Zoals Wanda Glebbeek, een gedreven vrouw uit mijn dorp die zelf de documentaire Resistenza maakte over het leven in de wijk Scampia in Napels die geregeerd wordt door de Camorra. Met gevaar voor eigen leven filmde zij en haar crew het leven daar. Het leed wat zichtbaar wordt in die documentaire is schrijnend. Een hoog percentage kankerpatiënten door de verziekte lucht van de aanhoudende vuilverbrandingen. Corruptie en chantage aan de lopende band. Kinderen die niets hebben. Dat is dus in onze achtertuin! Mensen gevangen in hun situatie, wij zouden misschien geen uitweg meer zien. Maar zij wel, geholpen door mensen die niet onverschillig zijn. Een priester die tegen de Camorra ingaat, oudere jongeren die zich de situatie aantrekken en opkomen voor de jeugd.

Het kan anders, het moet anders!
Het kan anders, het moet anders. Mensen zijn mooi. Bij sommigen is het moeilijk te zien, vind ik. Maar iedereen is geboren, kind geweest. Iedereen is een product van zijn ouders, karakter, opvoeding en ervaringen. Volgens mij begint het met dat te zien met compassie en zonder oordeel. Maar het belangrijkste: Wees niet onverschillig!! Stel jezelf, net als mijn zoontje, vaak de vraag: WAAROM?

De eerste keer....

Een early adaptor dat ben ik niet, dat is wel duidelijk. Al maanden denk ik erover om een blog te schrijven, maar angst houdt me tegen. Heb ik wel iets te melden, wat als anderen er anders over denken.
Behoor ik tot de majority? Geen idee. Velen zijn mij inmiddels voorgegaan, wat zou ik nog kunnen bijdragen. Oef, wat kunnen overtuigingen en gedachten je tegen houden.
De drang om te delen wat ik meemaak, ervaar en leer is echter zo groot dat ik de sprong waag.... Dat is mijn les in dit leven: op mijn stip gaan staan, uitdragen wat ik geloof.

Toch maar die duikplan oplopen.... op het puntje staan en in de diepte kijken, even aarzelen en dan.... SPRING.

Wat mij tot deze keuze bracht is een heerlijke training die vandaag heb gehad. Een training met inspirerende collega's van Syntens onder de bezielende leiding van Anke Wiersma. Anke heeft een verhaal gemaakt dat raakt, waarin zij (en ook ik en velen met mij) gelooft. In haar verhaal vertelt Anke wat haar lessen zijn geweest en welke keuzes ze heeft gemaakt. Dit naar aanleiding van een paar heftige lessen. Bijvoorbeeld een les dat ze ziek werd omdat ze zich probeerde te voegen in een "blauwe" tijd waarin regels, spreadsheets en topdown management hoogtij vieren. Een tijd die weinig ruimte biedt voor creativiteit en innovatie. Ze heeft geleerd en gekozen, Anke kent haar kracht en zet die volop in en dat brengt haar energie. Dat spat eraf als je haar blog leest en haar verhaal hoort. Dat inspireert mij.

Gelukkig heb ik een zelfde ervaring gehad. Nouja, gelukkig.... Toen ik een burnout kreeg was ik daar natuurlijk niet blij mee, zeker niet toen het voor de tweede keer gebeurde. Terwijl ik me nog zo had voorgenomen: dat gebeurt me geen tweede keer. Altijd dacht ik dat de oorzaak in mijn prive leven lag. Nu weet ik dat het komt door wie ik ben (was) en hoe ik naar het leven kijk. Voor mij was het zo belangrijk om "gezien" te worden, dat ik me voor alles opgaf en inzette. Die les heb ik de eerste keer niet geleerd.

De erkenning om gezien te worden is voor mij blijkbaar zo belangrijk, zowel prive als zakelijk, dat het soms ontaard in een angst. De angst om niet gezien te worden. De les die ik elke dag weer leer is dat deze angst voor mij een slechte raadgever is. Ik kies dan niet meer iets te doen omdat het mijn kracht is, maar omdat ik bang ben om niet gezien te worden. Het gevolg is veel beloftes en heel veel bordjes die ik omhoog moet houden. Pfffff, dat is niet prettig, dat kan ik je wel vertellen. Elke dag thuis komen en naar bed gaan met het idee dat je nog zoveel moet en zoveel beloftes niet bent nagekomen. Met schuldgevoel en negatieve gedachten tot gevolg.

Het is mijn kado dat ik dit heb mogen ervaren. Nu weet ik dat ik goed ben zoals ik ben, althans die overtuiging probeer ik me eigen te maken. Eerlijk zijn over wat ik wil en verwacht zowel in prive als in zakelijke omgeving, helpt daarbij. Maar ohjee, ohjee, wat nou als ik daardoor iets mis loop of als iemand me niet meer aardig vindt. Tja voor iemand met een hoge sociale drijfveer en een hoge geel/groene gedragsstijl (voor MDI intimi) is dat lastig. Die combinatie zorgt ervoor dat ik conflicten uit de weg ga. Toch leer ik dat die combinatie goed werkt, mits ik aanvaard en accepteer dat het zo is. Mits ik me niet voor wil doen als iemand, waarvan ik verwacht dat anderen (lees partner, collega of organisatie) dat van mij willen zien. Mijn kracht is om in groepen aandacht te geven aan individuen, aan de verschillen en aan ieders belang. Uitgaande van de goede intentie van mensen laat ik verschillen in perspectieven zien met als gevolg dat er begrip ontstaat. Niet alleen in groepen, maar ook individueel kijk ik graag naar de motivatie en de kracht van mensen. Wat beweegt iemand, wat is zijn of haar behoefte, wat is zijn of haar angst en waar is hij of zij echt goed in. Dat inzicht levert begrip op en hopelijk compassie voor zichzelf en ook naar de mensen in de omgeving. Dat is wat ik geloof.

Ik geloof dat als mensen elkaar echt zien, niet kijken naar datgene dat je wilt dat er is, maar echt zien, dat de wereld beter wordt. Mijn invloedcirkel rijkt helaas (nog) niet zover, maar op deze manier, door mijn werk bij Syntens probeer ik invloed uit te oefenen om de wereld een beetje beter te maken. Mijn ervaringen en lessen uit mijn werk en prive wil ik delen met de wereld en wellicht zo een dialoog op te starten.