Dit jaar heb ik reeds van vier mensen afscheid genomen, een dorpsgenoot (39), een vriendin (37), de vader van mijn beste vriendin (66) en een collega (54). Allen veel te jong weggerukt uit hun leven, nog veel nabestaanden achterlatend.
Het leven is heerlijk, maar soms oh zo oneerlijk! Vier keer heb ik rouwdiensten meegemaakt in overvolle kerken en crematoria. De belangstelling was groot en mensen moesten staan tijdens de diensten.
Vier keer heb ik het verdriet gezien van partners, jonge kinderen en ouders die nog leefden.
Het is het leven, helaas is hier niets over of van te zeggen. Niemand kon hier iets aan doen, het lot bepaalde.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, ieder leven kent zijn moeilijkheden en momenten, maar op dit moment ben ik blij dat ik leef en in gezondheid kan genieten van mijn kinderen, de mensen van wie ik hou en de wereld waarin ik leef. Ook al vind ik dat sommige dingen in de wereld echt anders kunnen.
Dat maken de afscheidsmomenten mij steeds weer duidelijk. We zijn hier voor een korte tijd. Iedereen heeft een keuze op onverschilligheid of verschil maken.
Vriendin Marieke heeft de keuze gemaakt haar verhaal te vertellen in het programma Over mijn lijk. Zij laat daar zien hoe ze heeft gestreden tegen de ziekte die haar fataal is geworden en neemt hierbij geen blad voor de mond. In haar blog kun je lezen wat haar is overkomen, wat haar instelling was en welke keuzes ze gemaakt heeft. Marieke koos voor het leven, maakte een bucketlist, trouwde, reisde naar Afrika en trachtte zoveel en vaak als haar lichaam het toeliet te werken. In een videoboodschap tijdens haar crematie gaf ze een ieder daar de boodschap om vooral te genieten en te leven.
Marieke, Jos, Chris en Hans, rust in vrede. Mijn hart en gedachten gaan uit naar jullie nabestaanden.
